రెండేళ్ళ క్రితం నా ఇంటికి ఒకతను గది అద్దెకు కావాలని వచ్చాడు. తను ఏదో కరెంటాఫీసులో వుద్యోగం చేస్తున్నాడు. ఇంకా పెళ్ళి కాలేదు. కుర్రాడు చూడ్డానికి బుద్ధి మంతుడిలా వున్నాడు కదా సరే అని అద్దెకు ఇచ్చాను.
పవిత్ర బంధం 17→
అప్పటికే మీ అన్నయ నన్ను తుప్తి పరచలేక పోయాడు. నేను చేసేదే మీ లేక వంకాయల తో సరిపెట్టు కొనేదాన్ని.
ఆ కుర్రాడు నన్ను పిన్ని గారూ అని పిలుస్తుంటే చాలా ఆనందించేదాన్ని. దాదాపు ప్రతి రోజు రాత్రి చీకటి పడ్డాక నేను బాత్రూంలో దూరి చీర ఎత్తి వంకాయ దూర్చుకొనేదాన్ని.
ఎలా పసి గట్టాడో ఏమో దొంగ సచ్చినోడు నా సంగతి తెలిసిపోయింది. ఆ రోజు సంక్రాంతి. నేను వడలు దధోజనం చేసి అతనికి ఇద్దామని వెళ్ళాను. తలుపు కాస్త తీసి వుండడంతో తీసి లోపలి కి వెళ్ళాను.
ఎవరూ లేరు. ” మురళీ ” అన్నాను.
అతను లోపలి గదిలోనుండి “వస్తున్నా పిన్ని గారు ఆఫీసుకు వెళ్ళాలి అని రడీ అవుతున్నా” అన్నాడు.
“సరే బాబూ వంట గదిలో ఇవి పెడుతున్నా తిను” అని నేను వంట గదిలోకి వెళ్ళి అక్కడ గిన్నెలు పెడుతూ అలా చూసాను.
ఒక్క సారిగా పెద్ద పులిని చూసినదానిలా అయిపోయాను. అక్కడ దాదాపు ఆరు వంకాయలున్నాయి. చాలా వరకు వాడి పోయాయి. నల్లగా కమిలి వున్నాయి. కాస్త పరీక్ష గా చూసాను. అను మానం లేదు అని నేను రోజూ బాత్రూంలోనుండి రాగానే గోడ అవతల పార వేసినవే. ఇతని కెలా వచ్చాయి అను కుంటూ ఏమీ పట్టించు కోకుండా నిలబడి పోయాను.
“ఏమి పిన్ని గారు ఇలా వచ్చారు” అని అతను వంట గదిలోకి వచ్చి నన్ను నేను తదేకంగా చూస్తున్న వంకాయల ను చూసాడు.
నేను తెప్పరిల్లి “ఇది గో” అని గిన్నె అక్కడ పెట్టాను.
“చాలా థాంక్స్ పిన్ని గారు రెండు రోజుల నుండి అన్నం తినలేదు” అన్నాడు.
అక్కడి నుండి త్వరగా వెళ్ళిపోదా మన్న నా కాళ్ళకు అతని మాటలు భంధం వేసాయి.
మంత్రించిన దానిలా ఆగి పోయి ” అదేంటి బాబూ వొంట్లో బాగోలేదా” అన్నాను.
“ఏమి చెప్పను పిన్ని గారు. గత నెల రోజులుగా వారానికి ఒక సారే వంట చేసుకుంటున్నా. అది అవ గానే పస్తు” అన్నాడు.
నాకు అర్థం కాలేదు. “అదేంటి బాబూ” అన్నాను.
“అవును పిన్ని గారూ. అది గో అలా చూడండి. ఆ వంకాల కూరే తింటున్నా నెల రోజులు గా. ఇవాళ ఆ ఆరు వండడానికి సరిపోతాయి. మీరిచ్చినది ఇవాళికి తిని రేపటి నుండి అది తింటాను” అన్నాడు.
కొత్త వి
“అలా వాడి పోయి వున్నాయిగా పారవేసి తెచ్చుకోవచ్చుగా” అన్నాను నాకు తెలియకుండానే.
“అమ్మమ్మ ఎంత మాట పిన్ని గారు. ఇవి మామూలు వం కాయలు కావు. ఒక దేవత ప్రసాదం” అన్నాడు నన్నే చూస్తూ.
బిక్క చచ్చిపోయాను. ఇక ఏమీ మాట్లాడ కుండా అక్కడి నుండి చర చరా వచ్చేసాను.
ఇంటి కి వచ్చి నిలిచే శక్తి కూడా లేకుండా పడుకున్నా. మనసంతా ఏదోలా అయిపోయింది. ఇతనికి నా గురించి ఎలా తెలుసు? అయినా ఏంటి ఇతను చేస్తున్న పని?
ఎవరయినా
ఇలా
చేస్తారా.
పిన్ని గారూ అంటూ అనుకున్నాను.
నేను నా రెమ్మల్లో పెట్టి కెలుక్కున వంకాయల ను అతడు సేకరించి వంట చేసుకొని తింటున్నాడు అన్న ఆలోచన రాగానే ఒకే సారి కోపము సిగ్గు వచ్చాయి.
ఆ రోజు నుండి వారం రోజుల పాటు నేను వంకాయలను వాడలేదు. ఇంట్లో వున్నవి కూడా పారబోసాను. ఏ పని చేస్తున్నా అతని మాటలే చెవుల్లో గింగురు మంటు న్నాయి.
నా ఆలోచనలు క్రమంగా అతని వైపు తిరిగాయి. కుర్రాడు చూడ్డానికి బాగుంటాడు. నాకన్నా దాదాపు 20 ఏళ్ళు చిన్నవాడు.
నా మనసు తప్పు దోవ పడుతున్నది అని అని పించి ఇక భరించలేక అతన్ని ఇక్కడి నుండి పంపించేయాలి అని నిర్ణయించుకొన్నాను.
ఆ రోజే సాయంత్రం రాజీ వచ్చి “అమ్మా మన ఇంట్లో అద్దెకు వుంటున్నాడే అతను ఇందాక కనిపించాడు. చాలా నీరసంగా వున్నాడు. బాగా జ్వరం వచ్చిందట” అంది.
అయ్యో పాపం చూసే మనిషి ఎవరూ లేరు పలకరిద్దాము అను కొని వెల్లి తలుపు తట్టాను. కిర్రు మని తెరుచుకుంది. భయపడుతూనే లోపలికి చూసాను.
లైటు వేసాను. మంచం పైన పడుకుని వున్నాడు. దగ్గరికి వెళ్ళి చూసాను.
అలి కిడికి కళ్ళు తెరిచి “రండి పిన్నిగారూ” అని లేవబోయాడు.
“పర్లేదు పడుకో ఎలా వుంది” అన్నాను.
నా గొంతులో మునుపటి ఆప్యాయత లేదు ఎందుకో. బాబూ అని పిలిచేదాన్ని పిలవలే కున్నాను. చిన్నగా నవ్వాడు.
“ఏ మయినా తిన్నవా?” అన్నాను
“లేదు పిన్నిగారూ మూడు రోజుల నుండి తినలేదు అందుకే జ్వరం” అన్నాడు.
“ఏ మయిన ది” అన్నాను.
“నా దేవత కరుణించలేదు. నా గతి ఇంతే” అన్నాడు ఆ స్థితిలో కూడా నా పైదల వైపు చూస్తూ.
గబుక్కున చీర పమిట నిండు గా చుట్టుకుని ” నువ్వు ఈ గది ఎంత త్వర గా ఖాళీ చేస్తే అంత మంచిది” అన్నాను.
“ఈ స్థితిలో ఎలా వెళ్ళగలను పిన్నిగారూ” అన్నాడు దీనంగా.
“సరే కోలు కోగానే వెళ్ళిపో” అన్నాను.
“నా దేవత కరుణించ గానే కోలు కుంటాను అంత వర కయినా ఇక్కడ వుండని వ్వండి పిన్ని గారూ” అన్నాడు.
ఆ చెంపా ఈ చెంపా వాయించాలన్నంత కోపం వచ్చింది. ఏమీ అన కుండా వచ్చేసాను. ఇంటికి వచ్చక అసలు ఏమిటి ఈ కుర్రాడి వుద్దేస్య ము అనుకున్నాను.
ఆ ఆలోచనలతో పడుకున్నా. “పంకజం” అన్న పిలుపు వినపడడం తొ లేచి చూసాను. ఎవరూ లేరు.
“ఎవరూ” అన్నాను.
“నిలువుటద్ద ము ముందుకు రా” అన్న మాటలకు లేచి వెళ్ళాను.
అద్దంలో ఎవరో స్త్రీ వుంది. ఎక్కడో చూసినట్లుంది.
“ఎవరు నువ్వు” అన్నాను.
“పిచ్చిదానా నన్నే గుర్తు పట్టలేదా నేను నీ అంత రాత్మను” అంది.
చిర్రెత్తుకొచ్చింది నాకు.
నీకు
“అంత రాత్మవో గింత రాత్మవో ఏమి కావాలి ఎందు కొచ్చావు” అన్నాను.
“నిన్ను చూస్తే జాలేస్తుంది. సాయం చేద్దామని వచ్చాను” అంది.
“నీ బోడి సాయం నాకు అక్కర్లేదు” అన్నాను కోపంగా.
” నేను తప్ప ఎవరూ నీకు సాయం చేయలేరు. ఎందుకు నీలో నువ్వే మథన పడతావు. హాయిగా అందిన అవకాశాన్ని సద్వినియోగం చేసుకో” అంది.
“ఏంటి నువ్వు చెప్తున్నది” అన్నాను.
“పిచ్చి దానా. ఏళ్ళ తరబడి నిన్ను నువ్వే త్రుప్తి పరుచుకుంటున్నావు. ఇప్పుడు బంగారం లాంటి
అవకాశం వచ్చింది. మురళితో నీ కోరికలు తీర్చుకో” అంది.
“ఛీ” అన్నాను.
“ఎందుకలా అంటావు. నిజం చెప్పు. సల సల కాగే నీ వొంటి తాపాన్ని తీర్చే మగాడి పొందు కావాలని నీ మన సౌ కోరుకోవడం లేదా” అంది.
ఏమీ మాట్లాడలేక పోయాను ఎందు కంటే అది నిజం.
“ఏమి చెయ్య మంటావు మరి” అన్నాను.
“నిన్ను కోరు కుంటున్న మురళికి నీ సర్వం అప్పగించు” అన్నాను.
“కానీ అతను నన్ను పిన్నిగారూ అని పిల్సుతాడు” అన్నాను
నా అంత రాత్మ నవ్వుతూ ” అందుకే ఎవరికీ అను మానం రాదు వెళ్ళు” అని మాయ మయింది. ఇంకా ఉంది.
